Πως μπορούμε να καταδείξουμε το σκυλί που κάνει για το κυνήγι της πέρδικας στα δικά μας βουνά; Όποιος προσπαθήσει να δώσει τα χαρακτηριστικά αυτού του σκύλου χωρίς να λάβει υπόψη του τον περδικοκυνηγό, πλανάται πλάνην οικτράν. Και γιατί αυτό; Ας το αναλύσουμε:
Υπάρχει αυτός ο κυνηγός, που θέλει σκυλί του να φεύγει μακρυά, ο άλλος που θέλει το σκυλί του να πηγαίνει σε λογικά πλαίσια. Εκείνος που τα πόδια του το λένε αλλά κι εκείνος που τα πόδια του δεν το λένε, αλλά το λέει η καρδιά του και τσίκι-τσίκι, αργά,σταθερά και με τέμπο, γυρίζει όλο το βουνό.
Να,λοιπόν, πόσοι διαφορετικοί κυνηγοί υπάρχουν. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε ότι θα έπρεπε να υπάρχουν και τόσοι διαφορετικοί σκύλοι; ΟΧΙ φυσικά, γιατί ο καθένας από εμάς παίρνει τον σκύλο που του ταιριάζει περισσότερο, αφού πρώτα καταγράψει όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά τις δικές του δυνατότητες, και τον διαμορφώνει-εκπαιδεύει κατάλληλα για τα δικά του τα γούστα.
Στο σημείο αυτό θα σας πω τη γνώμη μου απερίφραστα. Το μεγάλο περδικόσκυλο διακρίνεται πάνω απ όλα για το ΜΥΑΛΟ του, τη ΜΥΤΗ του, και τα ΠΟΔΙΑ του, δηλ. ( νοοτροπία, αντοχές και μυοσκελετική κατασκευή). Προσωπικά, δεν με νοιάζει πόσο πάει ο σκύλος, ας πάει όσο θέλει, (λογικά πάντα), αρκεί να τον βλέπω και να με «βλέπει», δηλ. να ξέρει που βρίσκομαι και να έχει συχνή επαφή μαζί μου.Ένα σημαντικό στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπ όψη μας είναι πως ένα σκυλί που θέλουμε να λέγεται περδικόσκυλο, διαχειρίζεται ( το μυαλο του ), μετά από τρεις τέσσερις ώρες την κούραση, γι αυτό και βάζω πάνω απ όλα το ΜΥΑΛΟ.
Σε αυτο το σημειο ας ξεκαθαρισουμε μια και καλη, αν ενα αγωνοσκυλο, θα ηταν ιδανικοσκυλι για το κυνηγι της περδικας΄οπως ανοητως ισχυριζονται πολλοι, τωρα τελευταια, ωστε να πουλησουν τη δικη τους πραματεια. Θα παραθεσω εδω πεντε αραδες απο κειμενο του Θωμα Πετροχειλου, που ξεκαθαριζει τα πραγματα.
Να τι γραφει ο Θωμας
«Όταν εκπαιδεύουμε ένα κυνηγετικό ζώο, ο στόχος μας είναι το θήραμα, όταν εκπαιδεύουμε ένα αγωνιστικό ζώο, ο στόχος μας είναι να παρουσιάσουμε την ιδανική εικόνα ενός Πόιντερ ή ενός Σέττερ, που μέσα από έναν εξαίρετο πόντο θα μας δώσει τη δυνατότητα να εντυπωσιάσουμε το κοινό που παρακολουθεί και τους κριτές.»
Ο Γιάννης Μαθιόπουλος, σε προσωπικές συζητήσεις που είχα μαζί του, κατ επανάληψη μου έχει πει: « Ο κάμπος θέλει άλογο και το βουνό μουλάρι…» και ο νοών νοείτο!
Θα παραθέσω εδώ και ένα κείμενο του φίλου Ν. Κράλλη για να δείτε το πόσο μπλεγμένος και μπερδεμένος είναι σήμερα ο Έλληνας κυνηγός και ειδικά ο περδικοκυνηγός που αναζητά ένα σκυλί που να τα καταφέρνει στα δύσκολα ελληνικά βουνά. Να τι γράφει:Εμένα με ενδιαφέρει, γράφει ο Ν. Κραλλης, τι κρύβει μέσα του ο σκύλος. Βρίσκει δύσκολο και άγριο θήραμα; Έχει πόδια και πνευμόνια να τον πηγαίνουν τόσο; ‘‘Μαζεύει’’ δύσκολους τόπους;Έχει μυαλό για τον κυνηγό-αρχηγό της κυνηγετικής του αγέλης; Νιώθει να κόψει τις πέρδικες στα βράχια ή θα φερμάρει τις κουτσουλιές μια ώρα ο αγαπημένος μου στιλίστας; Απλά πράγματα, γιατί καθετί που έχει αξία πρέπει να είναι απλό...
Τι πειράζει αν η τέλεια ακίνητη ράχη συνοδεύεται από ακίνητο μυαλό; Ταχύτητες, πιο μεγάλες ταχύτητες, ακόμα πιο μεγάλες ταχύτητες.
Ψηλά το κεφάλι, πιο ψηλά το κεφάλι, ακόμα πιο ψηλά το κεφάλι, δεν βλέπει ούτε τα χαντάκια και πέφτει μέσα! Ναι, το είδα κι αυτό... Φέρμα με στιλ στο φαγητό, στο νερό, στον ίσκιο. Φέρμα με στιλ στη μύγα, στην πεταλούδα. Φέρμα με ακόμα μεγαλύτερο στιλ στον κόρακα! Φέρμα με υπέρτατο στιλ, αν του κάνεις πρρρ!
Ας καταγράψουμε τώρα, πως βλέπει το μεγάλο σκυλί βουνού και ο φίλος, Σάκης Πονηρέας, διεθνής κριτής που έχει κατ’ επανάληψη κρίνει σκυλιά βουνού στο Saladini Pilastri. Να τι γράφει :
«Και τι είναι τελικά αυτό το ξεχωριστό κυνηγόσκυλο βουνού; Είναι ο σκύλος αυτός που έχει το μυαλό να σέβεται το βουνό χωρίς να το φοβάται, που διαισθάνεται ότι το βουνό είναι ανίκητο και το αντιμετωπίζει με σεβασμό και εξυπνάδα, που έχει σοβαρά αποθέματα δυνάμεων και που τα εκδηλώνει δουλεύοντας μ’ ένα ρυθμό τέτοιο που να δείχνει σύνεση αλλά όχι υποταγή… που ξέρει να κάνει οικονομία δυνάμεων γιατί γνωρίζει πως η νύχτα που θα σταματήσει το κυνήγι είναι μακριά ακόμη.
Είναι ο σκύλος εκείνος που έχει μεγάλη αίσθηση θηράματος και αυτό σημαίνει ότι βρίσκει το θήραμα, όχι βασιζόμενος στη μέθοδο της έρευνας, αλλά στο ένστικτο και τη φαντασία του, ψάχνοντας συγκεκριμένα σημεία του βουνού, σαν τον έμπειρο κυνηγό, κι όταν τελικά συναντηθεί με το θήραμα, καταφέρνει πάντα να το μπλοκάρει και να το ακινητοποιεί, και στην περίπτωση που εμείς τουφεκίσουμε αποτυχημένα, έχει τη μαγική ικανότητα να το ξαναβρεί όπου και αν έχει κρυφτεί. Η έρευνά του είναι άπληστη, χωρίς όμως να χάνει την επαφή με τον κυναγωγό του. Είναι τέλος, αυτός που αντιμετωπίζει το θήραμα με μεγαλοπρέπεια, χωρίς ντοριάσματα και κουνήματα της ουράς, αλλά με το κεφάλι ψηλά. Εάν λοιπόν μπορεί να τα κάνει όλα αυτά, τότε μπορούμε να πούμε πως είναι ένα μεγάλο κυνηγόσκυλο και αν βέβαια μπορεί να διατηρήσει και τον τρόπο κίνησής του- αυτόν που τον χαρακτηρίζει από τη φυλή του- τότε αυτό είναι το ζητούμενό μας.
Για να ξεκαθαρίσουμε εδώ και κάποιες άλλες φαντασιώσεις, νεόκοπων περδικοκυνηγών, που παρασύρθηκαν από την προπαγάνδα των Ιταλών και των εδώ εκπροσώπων τους, σας παραθέτω και τις απόψεις του Θάνου Παπαδημητρίου. Να τι γράφει ο έμπειρος αυτός κυνηγός:
«Θέλουμε Πόιντερ ή Σέττερ; Είναι λέει σκυλιά ανοιχτής έρευνας, τα οποία υποτίθεται ότι πρέπει να ανοίγονται σε μεγάλες αποστάσεις. Και ερωτώ: κάνουμε κυνήγι ή αγώνες;Διότι το κυνηγόσκυλο νοείται ότι πρέπει να έχει συνεχή επαφή με το αφεντικό του, για να ‘χει αυτός ο δυστυχής κυνηγός τη χαρά της ικανοποίησης της πόντας και στο τέλος το μπλοκάρισμα της φέρμας.
Και όταν τελειώσει όλο αυτό το θέαμα, το ξεπέταγμα, την επιτυχή τουφεκιά και το απόρτ. Νομίζω πως αυτό είναι το ζητούμενο για κάθε κυνηγό. Και το γράφω αυτό,διότι τα αρνητικά σκυλιά, τα οποία ήταν εντελώς αδέξια και ανεξέλεγκτα,προσπαθούν να μας πλασάρουν σαν τέλεια, διότι βάλαμε τα ηλεκτρονικά μέσα. Εάν ένα σκυλί ανοίγεται 400-500 μέτρα, τότε το βλέπουμε; Πότε έχουμε τη χαρά της πόντας και της φέρμας; Να με βοηθήσουν και μένα να το δω. Γιατί και με τη βοήθεια του μπίπερ πάμε και βλέπουμε ένα σκυλί να κάθεται ακίνητο. Διότι επαναλαμβάνω μήπως πρέπει να εξαφανίσουμε το θήραμα με ηλεκτρονικά μέσα; Έχουμε δει 400 μ. μπροστά μας πως δούλεψε ο σκύλος μέχρι να μπλοκάρει το θήραμα»; Τι θα πει ανοιχτό σκυλί; Ανοιχτό είναι το χάος. Θέλουμε ένα σκυλί το οποίο το αφήνεις και πάει Κόρινθο; Αυτό είναι το ανοιχτό; Ή το άλλο που κυνηγάει για τον εαυτό του 8 βουνά μπροστά; Κύριοι, ένα τέτοιο σκυλί είναι αποτελεσματικό; Για μένα δεν υπάρχουν μέτρα ανοίγματος. Το σκυλί σύμφωνα με τις δυνατότητές του, πρέπει να είναι πάντα εντός ελέγχου, σε κάθε περίπτωση και σε κάθε κυνήγι». Αυτά γράφει ο Θ. Παπαδημητριου.Την άποψη μου για το περδικόσκυλο, την έχω εκφράσει κατ’ επανάληψη, σε κείμενα μου και είναι αυτή που στην αρχή του κειμένου σας παρέθεσα. Τα κείμενα των άλλων αρθρογράφων που σας παρέθεσα, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να στηρίζουν την άποψη που εξέφρασα έτσι ώστε μέσα από διαφορετικές γνώμες να σχηματίσετε μια άποψη, τώρα που είδατε τα σκυλιά σας και την απόδοση τους, στα πρώτα κυνήγια του Οκτώβρη. Αν σας προκύπτει το ερώτημα, που θα βρούμε ένα τέτοιο σκυλί; Θα συμφωνήσω μαζί σας, ότι είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί και αυτός που το έχει δεν το δίνει…Όσοι τυχεροί το έχετε, απολαύστε το κυνήγι, ζήστε την ευτυχία που σας προσφέρει ένας τέτοιος σκύλος. Όσοι δεν το έχετε, ψάξτε να το βρείτε, η υπομονή ανταμείβεται. Μη προσπαθείτε όμως να πείσετε τους άλλους ότι και το ΑΜΥΑΛΟ σκυλί κάνει τη δουλειά του… Δεν την κάνει. Το περδικόσκυλο πάνω απ’ όλα θέλει να έχει ΜΥΑΛΟ – ΜΥΑΛΟ – ΜΥΑΛΟ και μετά μύτη και πόδια, όπως το προσδιόρισα πιο πάνω, όλα τα άλλα έπονται.
Εξάλλου η παροιμία, ελληνική είναι και λέει: "Όποιος δεν έχει μυαλό,έχει πόδια" και αυτό ισχύει τόσο για τον κυνηγό όσο και για το σκυλί του.
Κωνσταντίνος Μπακατσέλος
Δημοσιογραφος
