Ο κυκλος των... απορημενων κυνηγων!

ΔΥΟ ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ
(στο Εθνος - Κυνηγι τον Σεπτεμβριο και Οκτωβριο του 2002)

 Κείμενο: Κώστας Μπακατσέλος, δημοσιογράφος- μέλος της ΕΣΗΕΑ

Πόσο, αλήθεια, πελαγωμένος είναι ο Έλληνας κυνηγός που αναζητά ένα καλό σκυλί για να κυνηγήσει. Να φύγει από την καθημερινότητα και να χαθεί στο βουνό μαζί με τον αγαπημένο του φίλο και να γυρίσει πίσω στην πόλη ευτυχισμένος;

Φαίνεται πως είναι πολύ δύσκολο. Όλο και κάποιες φωνές διαμαρτυρίας ακούγονται για το που πάει ο κυνηγετικός σκύλος μέσα από τα περιοδικά του ειδικού τύπου. Πιο πολλές είναι οι φωνές που ακούγονται στις διάφορες παρέες, αλλά είναι δύσκολο ενίοτε να κατανοηθούν από αυτούς που ασχολούνται με την κυνοτεχνία, τις επιβάσεις, τις πωλήσεις, τους κυνηγετικούς αγώνες και την εκτροφή.

Στο περιοδικό «Κυνηγός και Φύση», τον Αύγουστο του 2000, δημοσιεύτηκε ένα εξαίσιο άρθρο του κ. Χαράλαμπου Κ. Αθηναίου, χειρούργου- οφθαλμίατρου, πλοιάρχου του Π.Ν. Ο αρθρογράφος, θέτει 10 ερωτήματα τα οποία λόγω χώρου δεν μπορώ να επαναλάβω, θα τα αναφέρω όμως αποσπασματικά για να δείτε τον προβληματισμό των κυνηγών, και την αντιστοιχία που μάλλον υπάρχει με το καθιερωμένο «κλίμα», ιδιαίτερα στις βρετανικές φυλές.

Παραθέτω μερικές από τις ερωτήσεις:

α) Για ποια βελτίωση των κυνηγετικών φυλών μιλάμε, όταν τα κουτάβια μέσα στο 1999 πουλήθηκαν από 300.000- 800.000 δρχ.;

β) Ο Όμιλος Πόιντερ- Σέττερ μιλάει για πλαφόν στις τιμές. Εν γνώσει του κοροϊδεύει;

γ) Οι αγώνες θεσπίστηκαν στην Αγγλία. Τι σχέση έχουν αυτού του είδους οι αγώνες με τα ελληνικά βουνά και το σπάνιο θήραμα;

δ) Ο μεγάλος σκύλος φαίνεται από τη φέρμα, το απόρτ, την έρευνα, το μυαλό, το ένστικτο, την πείρα, και όχι από τα λασέ, το σχιζοφρενικό τρέξιμο,  την κατασκευή μικρόσωμων ζώων (τα σέττερ μοιάζουν με επανιέλ και τα πόιντερ με ουίππετ).

ε) Παλαιότερα, γιατί έτσι τους βόλευε, θεωρούσαν άχρηστο το απόρτ. Μετά το επανέφεραν. Τώρα, θαυμάζουν την ακινησία κατά το ξεπέταγμα. Άχρηστη παντελώς για τον κυνηγό, αλλά τη διατηρούν φτιάχνοντας ένα μύθο για να κρατιέται κλειστό το club των αγώνων.

στ) Πόσο γνήσια είναι τα πιστοποιητικά που κυκλοφορούν; Που είναι ο επιθεωρητής γέννας των ομίλων; Δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει τιμή για άριστα χαρτιά, αρκεί να πληρώσεις 150-200.000 δρχ.;

Ο αρθρογράφος μάλιστα παρατηρεί:

«Οποιοσδήποτε θεσμός που δεν ανοίγεται στον κόσμο, είναι καταδικασμένος να σβήσει και οι αγώνες θα είχαν σβήσει προ πολλού αν δεν είχαν την τύχη να συμπέσουν με την Άνοιξη του κυνηγετικού περιοδικού τύπου. Εάν δεν υπήρχε αυτή η εξάπλωση του κυνηγετικού εντύπου, το club αγώνων θα ήταν ότι και το club του γκολφ ή του μπριτζ, δηλαδή δεν θα το γνώριζε «ούτε η μάνα του».

Και επισημαίνει στη συνέχεια ο κ. Αθηναίος:

«Οι αγώνες, οι γεννήσεις, η κυνοτεχνία, η εκπαίδευση, η επιμόρφωση, η επίβλεψη της εμπορίας, η εξάσκηση, όσον αφορά τους σκύλους, καθώς και η αγώνες, η εκπαίδευση, η εξάσκηση και το σκοπευτήριο όσον αφορά τα όπλα είναι δουλειά των Κυνηγετικών Συλλόγων. Να αλλάξουν τα καταστατικά και να γίνει υποχρεωτικό, για να υπάρξει ένας Κυνηγετικός Σύλλογος, να διοργανώνει κυνηγετικούς αγώνες σκύλων και να διαθέτει σκοπευτήριο».

ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Οι προτάσεις του είναι πράγματι σημαντικές γιατί ξυπνούν τον πραγματικό γίγαντα, τον Κυνηγετικό Σύλλογο. Βέβαια, για να γίνουν όλα αυτά που αναφέρει ο κ. Αθηναίος, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά. Είναι πιο εύκολο όπως το βλέπω, να αλλάξει το Σύνταγμα της χώρας, παρά οι προσανατολισμοί της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας. Μια τέτοια κίνηση έκανε η Δ’ Κ.Ο.Σ.Ε. (προς τιμήν της) αλλά εισέπραξε αρνητική απάντηση από το Υπουργείο Γεωργίας στις 21/6/00. Με λίγα λόγια, γραφειοκράτες του υπουργείου, απαντούν ότι οι διοργανωτές αγώνων εκχωρήθηκαν στον Κ.Ο.Ε. και ότι οι κυνηγετικές οργανώσεις, καταστατικά δεν έχουν το δικαίωμα αυτό. Γιατί να μην αλλάξει το καταστατικό και να μην εκχωρεί αγώνες στους Κυνηγετικούς Συλλόγους ο ΚΟΕ;

Καταξιωμένοι και ικανοί κυνηγοί, αμφισβητούν όλο και συχνότερα τη σχέση που έχουν οι αγώνες με την σημερινή κυνηγετική πραγματικότητα.

Γράφει λοιπόν ο Sandro Pacioni στο περιοδικό “Nostri Cani” και αναδημοσιεύει το περιοδικό «Αρτεμις»:

«Πράγματι, αν και είμαι πεπεισμένος ότι ένα μεγάλο σκυλί είναι πάντα σε θέση να προσαρμόζεται σε κάθε είδους έδαφος, πρέπει όμως να διαπιστώσω ότι τα υπέροχα εδάφη που κάποτε είχαν την τύχη να περάσουν οι μεγαλύτεροι trailer της ιστορίας, δεν θα ήταν σίγουρα πολύ κατάλληλα για τους σημερινούς trailers. Κατά τη γνώμη μου τα πράγματα αλλάζουν όταν αναφερόμαστε ειδικά στην κυνηγετική δραστηριότητα και την επαφή με το θήραμα. Αρκεί να θυμηθούμε τις διηγήσεις των μεγάλων δασκάλων μας, Roncalli, Saladini Pilastri, Ammannati, Sorichetti, και άλλων ακόμη, αυθεντικών κορυφών της κυνοφιλίας και πραγματικών εμπειριών της κυνηγετικής τέχνης, που στις θερμές περιγραφές ενός μεγάλου σκύλου της εποχής τους, συγκέντρωναν τη μεγαλύτερη προσοχή στην αίσθηση του θηράματος, στο ανέβασμα στην αναθυμίαση, στη φέρμα και στην έκφρασή της, στο ποντάρισμα. Τώρα αντιθέτως, οι συζητήσεις της μοντέρνας εποχής, είναι βασισμένες δυστυχώς, σχεδόν μοναδικά ή κυρίως στην αξιολόγηση των όμορφων ανοιγμάτων, των ρυθμών των γεωμετρικών λασέ, μερικές φορές τόσο τέλειων που αφαιρούν από το σκύλο και την παραμικρή φαντασία».

Αλά και ο Έλληνας κριτής κ. Σπύρος Μολφέτας, γράφει μεταξύ άλλων στο περιοδικό «Κυνηγεσία- Κυνοφιλία»: «Βέβαια υπάρχουν περιπτώσεις που έχουμε δει σκυλιά να γίνονται πρωταθλητές μέσα σε τρεις αγώνες και στη συνέχεια, αφού άλλαξαν χέρια, να μη μπορούν να παρουσιαστούν ούτε μέσα στα ίδια τα τερέν από τα οποία βγήκαν πρωταθλητές. Σ’ αυτό το σημείο τίθενται πολλά ερωτήματα».

Δυστυχώς, εδώ είναι το ψαχνό. Ποια είναι αυτά τα ερωτήματα και αν μεταξύ αυτών συγκαταλέγει ο συγγραφέας και το ντοπάρισμα. Ας αρκεστούμε όμως σ’ αυτά και ας δούμε άλλη μια σημαντική διαπίστωσή του:

«Συμβαίνει πολλές φορές να βλέπουμε πολλούς σκύλους που τους ονομάζουν πρωταθλητές, παίρνοντας αυτόν τον τίτλο μέσα από απλές διαδικασίες. Π.χ. επειδή φέρμαρε καλά τις πέρδικες ή μόνο επειδή είχε ωραίο στυλ πάνω στη φέρμα του, αγνοώντας όλα τα άλλα».

Όμως το πιο σημαντικό το αφήνει, και καλά κάνει, για το τέλος του άρθρου του. Γράφει λοιπόν: «Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι πολλοί σκύλοι που θα μπορούσαν να γίνουν πρωταθλητές παραμένουν αφανείς μέσα στο πλήθος, επειδή βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών που αγαπούν αυτή τη φυλή, με τη διαφορά όμως ότι ενώ είναι πραγματικά κυνόφιλοι, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου να προβάλλουν τα σκυλιά τους».

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ... ΧΡΗΜΑ

Δεν θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει με τον κ. Μολφέτα. Πιστεύω όμως ότι οι κυνηγοί δεν προβάλουν τα σκυλιά τους και για έναν άλλο λόγο: Οι αγώνες, όπως αυτοί που γίνονται σήμερα, έχασαν την ρομαντικότητά τους και φυσικά τη λαϊκότητά τους. Μήπως λοιπόν έχει δίκιο ο Θωμάς Πετρόχειλος, που προτείνει πέραν των Α.Κ.Ι. να γίνεται και ένας αγώνας όπου δεν θα μετρούν οι περιορισμοί που εμποδίζουν τα κυνηγετικά σκυλιά να πάρουν μέρος και τον νικητή να αναδεικνύει το θήραμα; Λέω, μήπως αυτός ο άνθρωπος έχει δίκιο, και αντί να προτείνουν τον πενταετή αποκλεισμό του από τους αγώνες, θα έπρεπε να του απονείμουν έπαινο;

Δεν είναι μόνο ο κ. Μολφέτας που κάνει αυτές τις διαπιστώσεις. Ένας ακόμη Ιταλός κριτής και κυνηγός, ο Franco Malnati, διαπιστώνει στο πρώτο συνέδριο σκύλων του βουνού, τα πρακτικά του οποίου δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Κυνηγεσία- Κυνοφιλία»: «Πολλοί κυνόφιλοι σήμερα, ικανοποιούν πλήρως το πάθος τους τρέχοντας σε αγώνες και έχοντας ξεχάσει την κυνηγετική πρακτική. Δεν πρόκειται για έκπληξη, αν σκεφτεί κανείς ότι το κυνήγι με θηράματα εκτροφείου έχει αποστρέψει τους περισσότερους κυνηγούς. Και όχι μόνο αυτούς, καθώς ακόμη και οι σκύλοι έχουν υποστεί εκφυλισμό των προσόντων τους και των φυσικών χαρισμάτων τους. Πιστεύω πως εμείς οι παθιασμένοι με το κυνήγι του βουνού, όπως και οι κυνηγοί της μπεκάτσας, του μπεκατσινιού και άλλων ακόμα πραγματικών θηραμάτων, μπορούμε να συμβάλλουμε σε μια καθοριστική φόρμουλα, διασώζοντας και βελτιώνοντας τους σκύλους μας, έτσι ώστε να μη χάνονται αυτά τα φυσικά προσόντα τους, αυτά τα κυνηγετικά χαρίσματα που αποτελούν τη βάση μιας αξιόλογης επιλογής».

«Να σώσουμε τους σκύλους μας», λέει ο άνθρωπος και να τους βελτιώσουμε ώστε να μη χάνονται τα φυσικά προσόντα τους. Στην ίδια ομιλία του, ο Franco Malnati κάνει αναφορά και σε ένα κείμενο του Jean Castaign. Να τι λέει:

«Οι αγώνες είναι ένα μέσο, όχι ο σκοπός και αν όλοι οι σκύλοι εκτρέφονταν ως σπεσιαλίστες με σκοπό τη συμμετοχή τους σε αγώνες, δεν θα υπήρχαν πραγματικά σκυλιά κυνηγίου. Σαν συμπέρασμα λοιπόν ο κυνηγετικός σκύλος είναι δημιούργημα αυθόρμητο, ενστικτώδες, φυσικό. Ο σκύλος αγώνων είναι δημιούργημα κατασκευής του ανθρώπου. Καταλήξαμε λοιπόν να έχουμε μια γενιά σκύλων για συγκεκριμένους αγώνες που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που βλέπουμε στο κυνήγι και αντίστροφα, κυνηγετικά σκυλιά που θα ήταν μη αξιοποιημένα στους αγώνες».

Θα επαναλάβω για μια ακόμη φορά, στο σημείο αυτό, πως δεν είμαι εναντίον των αγώνων, απλώς πιστεύω ότι δεν αρκούν για να αναδειχθούν τα πραγματικά μεγάλα κυνηγετικά σκυλιά που θα αξίζουν να γίνουν αναπαραγωγοί και να προωθήσουν την κάθε φυλή. Είμαι βέβαια και εναντίον της νοοτροπίας που επικρατεί, των δυσκολιών που έντεχνα έχουν προστεθεί στους κανονισμούς, έτσι ώστε ο απλός κυνηγός να μη μπορεί να πάρει μέρος στους αγώνες παρά τα όσα ισχυρίζονται οι ανεγκέφαλοι γραφειοκράτες του υπουργείου. Εμείς οι Έλληνες κυνηγοί, έχουμε την τύχη να έχουμε όμορφα βουνά που να έχουν θήραμα και είναι φυσικό να κυνηγούμε σ’ αυτά και όχι πεδινές στους κάμπους της Πολωνίας. Θέλουμε το σκυλί μας στο βουνό, να μας βγάζει ασπροπρόσωπους και να μας κάνει ευτυχισμένους. Γι’ αυτό το σκυλί, στο ίδιο συνέδριο, ο Έλληνας κριτής και κυνηγός, κ. Σάκης Πονηρέας, είπε μεταξύ των άλλων:

«Και τι είναι τελικά αυτό το ξεχωριστό κυνηγόσκυλο βουνού; Είναι ο σκύλος αυτός που έχει το μυαλό να σέβεται το βουνό χωρίς να το φοβάται, που διαισθάνεται ότι το βουνό είναι ανίκητο και το αντιμετωπίζει με σεβασμό και εξυπνάδα, που έχει σοβαρά αποθέματα δυνάμεων και που τα εκδηλώνει δουλεύοντας μ’ ένα ρυθμό τέτοιο που να δείχνει σύνεση αλλά όχι υποταγή… που ξέρει να κάνει οικονομία δυνάμεων γιατί γνωρίζει πως η νύχτα που θα σταματήσει το κυνήγι είναι μακριά ακόμη. Είναι ο σκύλος εκείνος που έχει μεγάλη αίσθηση θηράματος και αυτό σημαίνει ότι βρίσκει το θήραμα, όχι βασιζόμενος στη μέθοδο της έρευνας, αλλά στο ένστικτο και τη φαντασία του, ψάχνοντας συγκεκριμένα σημεία  του βουνού, σαν τον έμπειρο κυνηγό, κι όταν τελικά συναντηθεί με το θήραμα, καταφέρνει πάντα να το μπλοκάρει και να το ακινητοποιεί, και στην περίπτωση που εμείς τουφεκίσουμε αποτυχημένα, έχει τη μαγική ικανότητα να το ξαναβρεί όπου και αν έχει κρυφτεί. Η έρευνά του είναι άπληστη, χωρίς όμως να χάνει την επαφή με τον κυναγωγό του. Είναι τέλος, αυτός που αντιμετωπίζει το θήραμα με μεγαλοπρέπεια, χωρίς ντοριάσματα και κουνήματα της ουράς, αλλά με το κεφάλι ψηλά. Εάν λοιπόν μπορεί να τα κάνει όλα αυτά, τότε μπορούμε να πούμε πως είναι ένα μεγάλο κυνηγόσκυλο και αν βέβαια μπορεί να διατηρήσει και τον τρόπο κίνησής του- αυτόν που τον χαρακτηρίζει από τη φυλή του- τότε αυτό είναι το ζητούμενό μας, είναι ο καταλληλότερος σκύλος που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για αναπαραγωγή».

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ

Και καταλήγει: «Το βουνό δεν συγχωρεί, φτιαγμένους σκύλους, βγάζει όλα τα κρυμμένα ελαττώματα, τα οποία δεν εμφανίζονται σε αγώνες ή άλλο τύπο κυνηγίου. Το βουνό είναι η πιο αυστηρή εξέταση και όταν ένας σκύλος την περάσει με επιτυχία, τότε χωρίς αμφιβολία, αυτός είναι ο σκύλος που πρέπει να χρησιμοποιηθεί για αναπαραγωγή, έτσι ώστε να μην χαθεί η κληρονομιά αυτών των φυσικών προσόντων του».

Να προσθέσω και άλλες τέτοιες απόψεις; Δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Θα παραθέσω όμως το τι έγραψαν και τι πιστεύουν απλοί Έλληνες κυνηγοί για το τι χρειάζονται τα σκυλιά μας: Να η άποψη του κυνηγού Θάνου Παπαδημητρίου, για τον κυνηγετικό σκύλο. Αναρωτιέται ο κ. Παπαδημητρίου στο περιοδικό «Κυνηγετικά- Κυνοφιλικά Νέα»:

«Θέλουμε Πόιντερ ή Σέττερ; Είναι λέει σκυλιά ανοιχτής έρευνας, τα οποία υποτίθεται ότι πρέπει να ανοίγονται σε μεγάλες αποστάσεις. Και ερωτώ: κάνουμε κυνήγι ή αγώνες; Διότι το κυνηγόσκυλο νοείται ότι πρέπει να έχει συνεχή επαφή με το αφεντικό του, για να ‘χει αυτός ο δυστυχής κυνηγός τη χαρά της ικανοποίησης της πόντας και στο τέλος το μπλοκάρισμα της φέρμας.

Και όταν τελειώσει όλο αυτό το θέαμα, το ξεπέταγμα, την επιτυχή τουφεκιά και το απόρτ. Νομίζω πως αυτό είναι το ζητούμενο για κάθε κυνηγό. Και το γράφω αυτό, διότι τα αρνητικά σκυλιά, τα οποία ήταν εντελώς αδέξια και ανεξέλεγκτα, προσπαθούν να μας πλασάρουν σαν τέλεια, διότι βάλαμε τα ηλεκτρονικά μέσα. Εάν ένα σκυλί ανοίγεται 400-500 μέτρα, τότε το βλέπουμε; Πότε έχουμε τη χαρά της πόντας και της φέρμας; Να με βοηθήσουν και μένα να το δω. Γιατί και με τη βοήθεια του μπίπερ πάμε και βλέπουμε ένα σκυλί να κάθεται ακίνητο. Διότι επαναλαμβάνω μήπως πρέπει να εξαφανίσουμε το θήραμα με ηλεκτρονικά μέσα; Εχουμε δει 400 μ. μπροστά μας πως δούλεψε ο σκύλος μέχρι να μπλοκάρει το θήραμα»; Τι θα πει ανοιχτό σκυλί; Ανοιχτό είναι το χάος. Θέλουμε ένα σκυλί το οποίο το αφήνεις και πάει Κόρινθο; Αυτό είναι το ανοιχτό; Ή το άλλο που κυνηγάει για τον εαυτό του 8 βουνά μπροστά; Κύριοι, ένα τέτοιο σκυλί είναι αποτελεσματικό;  Άλλοι θέλουν το σκυλί τους να ψάχνει τη μπεκάτσα στα 200-300 μέτρα. Για μένα δεν υπάρχουν μέτρα ανοίγματος. Το σκυλί σύμφωνα με τις δυνατότητές του, πρέπει να είναι πάντα εντός ελέγχου, σε κάθε περίπτωση και σε κάθε κυνήγι».

Δεν νομίζω πως εγώ θα μπορούσα να προσθέσω κάτι περισσότερο σε όλα αυτά που παρέθεσαν, κατέθεσαν και υποστήριξαν κατά καιρούς, κριτές αγώνων, ειδικοί δημοσιογράφοι και έμπειροι κυνηγοί.

Όλα όσα αφορούν αυτή την έρευνα, ο στόχος της και επιδίωξή μου, ήταν να προβληματισθούν όλοι οι αρμόδιοι, για το τι πρέπει να γίνει. Να προβληματιστεί όμως κυρίως ο Έλληνας κυνηγός!

Κ. Μπακατσελος


*Διαβαστε τωρα τι ανακαλυψαν οι "γκουρου" της λεγομενης "κυνοφιλιας" στην εκπνοη του 2012.

1) http://www.gpeppas.gr/kinofilia/pointer12.html
τευχος 603, Ιουνιος 2012, Κυνηγεσια και Κυνοφιλια

2)Δημοσιευμα του Kyno Club
" Ο βιασμος του Pointer "

November 21, 2012 | ειπαν |

Γιώργος Χρήστου (Γιατρός, κυνόφιλος και ίσως ο παλαιότερος Έλληνας εκτροφέας Πόιντερ και ιδιοκτήτης Σκύλων Μεγάλης Έρευνας) Έγραψε μεταξύ άλλων σε άρθρο του για τη φυλή:
”Ο βιασμός που δέχτηκε το Πόιντερ από τον μέντορα του τον Giorgio Guberti γράφτηκε ανεξίτηλα στο DNA και στην ιστορία του… Κυνοτεχνία πάνω στη δύναμη, τον ξέφρενο καλπασμό, στην inbreeding επιλογή και – κύρια – στην εγκληματική εκτροφή και κυνοτεχνία μακριά από το θήραμα, επέδρασαν βαθιά αλλά ευτυχώς όχι ανεπίστρεπτα στο σημερινό πόιντερ…”
1) Σχόλιο: Επί τέλους! Κάποτε θα έπρεπε να τα πει κάποιος….
2) Σχολιο: Οταν ειχα γραψει τα δυο πιο πανω δημοσιευματα στο ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ δεχθηκα επιθεση, με ενα λιβελογραφημα απιστευτης οργης. Αργησε να καταλαβει αλλα καλιο αργα παρα ποτε...

 http://kynoclub.gr/2012/11/21/%ce%bf-%ce%b2%ce%b9%ce%b1%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%8c%ce%b9%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%81/

*Θα παρακαλουσα ολους τους φιλους της σελιδας που ενδιαφερονται να βρουν την αληθεια, να διαβασουν τα δυο ling που παραθετω εδω, και αφορουν μια συνεντευξη του Francesco Ravetta, του ιδρυτη της "δυναστειας" Clastidium.   http://win.isolservers.org/article.asp?AID=3798 
*Αλλα διαβαστε και το Β' μερος, εδω: http://win.isolservers.org/article.asp?AID=3846
Να σημειωσουμε, οτι αυτα τα δυο σημαντικα δημοσιευματα ειναι του 2007 στην Κυνηγεσια και κυνοφιλια. 

*Καλο ειναι να διαβασετε και ενα αρθρο του Marco Monti με τιτλο :"Η κυνοφιλια δεν ειναι παζαρι" http://win.isolservers.org/article.asp?AID=3739
Αυτα αρκουν για να καταλαβετε τι σημβαινει στο χωρο εμποριας του σκυλου που θελουν να αποκαλουν (τρομαρα τους ) κυνοφιλια...


*Οριστε ακομη ενα αρθρο, προσφατο, για το τι συμβαινει στον κοσμο της λεγομενης "κυνοφιλιας".

Το χάσμα… των γενεών!

του Νικου Κραλλη
April 19, 2013 | κυνολογικα

Σύμφωνα με τα γραπτά ντοκουμέντα και τις προσωπικές μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν τους αγώνες Μεγάλης Ερευνας στην Ευρώπη, την περίοδο 1960 ? 1980, κυριαρχούσαν αγγλικά σκυλιά φέρμας που είχαν δυναμικό χαρακτήρα, γι΄ αυτό και μπορούσαν να υποστούν το αγγλικό σύστημα «ντρεσαρίσματος», το γνωστό ως «breaking» (σπάσιμο)…

Τα σκυλιά αυτά ήταν δυνατά, ανοιχτά και… με «χαρακτήρα». Και βέβαια ήταν αυτά που θεμελίωσαν τις ευρωπαϊκές γραμμές, με τις εξαγωγές ή τη διακίνηση απογόνων τους ανά τον κόσμο. Αν είχαν ένα πρόβλημα, αυτό ήταν κυρίως το να μπορούν να εκπαιδευτούν και να γίνουν χρήσιμα για το τουφέκι. Ποτέ το πρόβλημα δεν ήταν αν θα ήταν αρκετά ανοιχτά, γρήγορα ή ανθεκτικά… Αυτό ήταν αυτονόητο. Το παράδοξο είναι πως τα σκυλιά αυτού του τύπου σπανίζουν τώρα πια στον ευρωπαϊκό χώρο, ως προβλέψιμο «προϊόν εκτροφής», παρότι όλα τα πεντιγκρί είναι γεμάτα με την παρουσία αυτών των «ισχυρών» προγόνων.

Σήμερα, σε όλες τις σημαντικές «αγωνιστικές» εκτροφές, επιδιώκονται κυνηγόσκυλα που να αντέχουν την πίεση και να ανέχονται την πιεστική επαγγελματική εκπαίδευση. Κατά κανόνα είναι επιθυμητά τα ζώα που έχουν ισχυρό νευρικό σύστημα και αντέχουν το πραγματικά απαιτητικό σύστημα αγώνων (κυρίως σε επίπεδο διαβίωσης, παρουσίας στα τερέν και συνεχών ταξιδιών). Το πόσα είναι πραγματικά τέτοια και πόσα είναι… «φτιασιδωμένα», είναι μια άλλη συζήτηση που δεν είναι της παρούσης…
Σήμερα, το «αγωνιστικό» Πόιντερ ή Σέττερ μπορεί να «αναπαράγει» νικητές, μπορεί να αναπαράγει τον εαυτό του, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να υποσχεθεί πως μπορεί να αναπαράγει προβλέψιμα κυνηγόσκυλα ενός τύπου, με την ίδια συνέπεια που παράγει νικητές.
Το αποτέλεσμα εκτροφής δεν είναι προβλέψιμο! Σε κάθε σεζόν θα προκύψουν νέοι «νικητές», αλλά μέσα από μαζική εκτροφή και επιλογή και όχι μέσα από λίγες επιλεκτικές γέννες. Αυτό είναι ένα παράδοξο εκτροφής, αλλά έχει λογικές εξηγήσεις…

Ο… «μέσος όρος»
Στις εκτροφές του «μέσου όρου» ή των ερασιτεχνών που δεν προσβλέπουν σε αγωνιστική εκτροφή, τα σκυλιά αυτού του ισχυρού επιθυμητού τύπου γίνονται ακόμα σπανιότερα, σαν να εκφυλίζονται. Πιο συχνά συναντάμε τα «ντροπαλά», τα αδιάφορα σε χαρακτήρα ή τα μέτριας νοημοσύνης σκυλιά , ενώ δεν λείπουν τα φοβικά ή νευρικά κυνηγόσκυλα.
Στα σκυλιά, αντιθέτως, που είναι προικισμένα και με φυσικά προσόντα και με ισχυρό νευρικό σύστημα, υπάρχει σήμερα ένα «έλλειμμα»!
Η ανάδειξή τους από τον «σωρό» δεν είναι εύκολη και προβλέψιμη, επειδή οι γενεαλογικές γραμμές είναι υπερβολικά ανακατεμένες από τη μία, ενώ η «σύγχυση» του μέσου ερασιτέχνη παραμένει μεγάλη από την άλλη… Ακόμα και ο επαγγελματίας κυναγωγός ή ο εκτροφέας δεν μπορούν να ξέρουν από νωρίς αν κάποια γέννα θα παράγει κουτάβια που θα εξελιχθούν σε τέτοια «ελπιδοφόρα» κυνηγόσκυλα.
Αυτή η έγκαιρη πρόγνωση, όμως, έχει κεφαλαιώδη σημασία για τον τρόπο που πρέπει να ανατραφεί, να μεγαλώσει και να ωριμάσει ένας τέτοιος σκύλος. Αν ανατραφεί και εκπαιδευτεί σαν ένα μέσο «προϊόν» εκτροφής, το πιθανότερο είναι να προκύψει ένα κυνηγόσκυλο… στα όρια του ελέγχου, πολύ ανεξάρτητο και -ίσως- δύσκολα εκπαιδεύσιμο από κάποιον που ήθελε απλά… ένα «σεττεράκι» ή ένα «ποϊντεράκι».

Η πρόβλεψη…
Ενας σκύλος τέτοιου χαρακτήρα και δυνατοτήτων, παραμένει ακόμα «ανεπιθύμητος» από την συντριπτική πλειονότητα των απλών κυνηγών. Και βέβαια, αν ένας τέτοιος σκύλος μείνει ανεκπαίδευτος -και κυρίως «ανεξάρτητος»- θα εξελιχθεί σε ένα «δράμα»! Το αγγλικό σύστημα εκπαίδευσης -το «σπάσιμο» δηλαδή- προσέβλεπε στη δημιουργία… εξαρτημένων σκυλιών, με μεγάλες όμως δυνατότητες.
Στα χέρια ενός έμπειρου επαγγελματία πιθανόν ένας τέτοιος σκύλος να θριαμβεύσει αν πληροί και τις προϋποθέσεις του στυλ, αλλά στα χέρια ενός ερασιτέχνη πιθανόν να χαθεί ή να παροπλιστεί άδοξα…
Στον αντίποδα, το «μέσο προϊόν» που αφορά την πλειονότητα των ζευγαρωμάτων μεταξύ των ερασιτεχνών, παράγει σκυλιά συνήθως πιο «αδύναμων» δυνατοτήτων (σε χαρακτήρα, τύπο και έρευνα)… Ομως, τι απέγιναν τα ισχυρά και δυνατά σκυλιά της βρετανικής εκτροφής (και όχι μόνο αυτής); Η απάντηση που λέει πως τα συναντάμε στους «πρωταγωνιστές» της Μεγάλης Ερευνας ,έχει τον αντίλογό της: ναι, υπάρχει το «ίχνος» τους, αλλά όχι ο αναγνωρίσιμος τύπος τους!
Γιατί, όμως, ένας σκύλος με τόσο μεγάλες δυνατότητες, δεν αποτελεί πια «προβλέψιμο αποτέλεσμα» εκτροφής; Ενας λόγος είναι ότι δεν υπάρχει πια κατεύθυνση εκτροφής με χρονική και γενετική συνέπεια… Ενας άλλος λόγος είναι πως το πραγματικό δείγμα της φυλής, όπως το περιέγραψα πιο πάνω, δεν είναι το επιθυμητό καταναλωτικό προϊόν για αρκετές εμπορικές εκτροφές.
Ολοι λατρεύουν ένα… σεττεράκι, αλλά αυτό το «σεττεράκι» μπορεί να είναι… μια τρίχα από ένα Σέττερ! Το Σέττερ είναι ένας σκύλος κυρίαρχος, ισχυρός και ακούραστος, όχι ένα αναιμικό ζώο που κινείται στα πόδια μας ή μια μεταξωτή προβιά που τρέχει ανεξέλεγκτα κάπου… εκεί έξω. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα Πόιντερ. Στις ΗΠΑ, τα Σέττερ δεν έχασαν ποτέ την ταυτότητα του ισχυρού και προβλέψιμου «καλπαστή», που κυριαρχεί στα δύσκολα κυνήγια της στέπας. Οταν παίρνει κανείς ένα Σέττερ από μια γραμμή αίματος της Ανατολικής ή Δυτικής ακτής, είναι περίπου προβλέψιμο το είδος της κυνηγετικής του απόδοσης , το εύρος των ανοιγμάτων του, ο χαρακτήρας και η δράση του…. Υπάρχει δηλαδή ένας αναγνωρίσιμος «μέσος όρος», και αυτήν εκτιμώ ως μεγαλύτερη επιτυχία στην εκτροφή τους.

Τα εδάφη…
Το ίδιο συμβαίνει και στη Σκανδιναβία, αλλά όχι στον Ευρωπαϊκό Νότο! Οταν οι Ιταλοί επισκέφτηκαν τη Νορβηγία για τα 100 χρόνια του εκεί Σέττερ Κλαμπ, είδαν και θαύμασαν πάνω από εκατό Σέττερ ερασιτεχνών να κυνηγάνε γκράους σε έναν πολυήμερο αγώνα, και ήταν όλα της κλάσης της Μεγάλης Ερευνας. Ενας σημαντικός λόγος για τη μη προβλέψιμη εξέλιξη των κυνηγόσκυλών μας, είναι από τη μια ο εαυτός μας, και από την άλλη ο τόπος και το είδος του εδάφους που κυνηγάμε…
Τα σκυλιά στην ηπειρωτική Ευρώπη κρίνονται και αγωνίζονται σε τόπο ήπιο και καλλιεργημένο, που δεν δίνει μεγάλο βαθμό δυσκολίας στην κίνηση, δεν απαιτεί και δεν αναδεικνύει τα μεγάλα κουράγια και υπερτονίζει την επίδραση του ανθρώπινου παράγοντα στο τελικό αποτέλεσμα… Τα αγγλικά σκυλιά, όμως, απέκτησαν τη δύναμή τους σε διαφορετικούς τόπους: στα μουρ, στα οργωμένα και στις πατατιές.
Ο σκύλος που αγωνίζεται σε ψηλό ρείκι, τρέχει και… σπρώχνει όλη τη μέρα, αναγκάζεται συνεχώς να ελίσσεται και να πηδά. Ετσι, σε κάθε γενιά επιλέγονταν τα ισχυρότερα σωματικά, και αυτά με τα μεγαλύτερα κουράγια. Αυτά τα κυνηγόσκυλα αναπαράγονταν σε κλειστό κύκλο, από σχετικά λίγους ανθρώπους, και η εκτροφή είχε το αποτύπωμά τους. Αυτό δυστυχώς, έχει πάψει στα καθ’ ημάς!
Οταν η γαλλική ομάδα -με εξαίρετα Ιρλανδικά Σέττερ- αγωνίστηκε στη γη της Ιρλανδίας, αποδείχτηκε πως η… επιστροφή στα βουνά με τα ρείκια ήταν δύσκολη! Αλλο να τρέχεις στα γραφικά γαλλικά λιβάδια, και άλλο στα τραχιά ιρλανδικά βουνά… Ο τόπος και οι δυσκολίες του εδάφους έχουν μια καταλυτική επίδραση στην επιλογή και εκτροφή των κυνηγόσκυλων.
Τα Ιρλανδικά Σέττερ των Ρώσων κράτησαν την ποιότητά τους στους αχανείς δύσκολους βάλτους της χώρας, κυνηγώντας μπεκατσίνια. Τα Αγγλικά Σέττερ και Πόιντερ των Σκανδιναβών εμπλουτίστηκαν με αμερικάνικα αίματα, τουλάχιστον τρεις φορές στην Ιστορία τους, γιατί έβλεπαν πως τα σκυλιά τους έχαναν σταδιακά τη ζωντάνια τους και τις ικανότητές τους, συγκριτικά με τις προηγούμενες γενιές. Για να κάνεις κάτι τέτοιο, όμως, απαιτείται ισχυρό επίπεδο αυτοκριτικής και -κυρίως- βαθιά αγάπη και γνώση για την κυνηγετική δραστηριότητα με σκυλιά φέρμας, στην πιο ιδανική της εκτέλεση… Ο δρόμος των φυλών προς τα εμπρός οφείλει να είναι γεμάτος ερωτηματικά, αυτοκριτική και αμφισβήτηση. Η επανάπαυση και ο κομπασμός δεν έχουν θέση σε αυτήν την προσπάθεια. Τα μεγάλα σκυλιά είναι μεγάλα στην καρδιά, όχι στην… ουρά!

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Και οι ίδιοι Ιταλοί έχουν πειραματιστεί με εισαγωγές ξένου αίματος, αλλά λόγω της λατινικής υπερηφάνειας δεν το ομολογούν και δεν το… παραδέχονται ανοιχτά. Είναι αναμφισβήτητα υπερήφανοι για την κυριαρχία των ιταλικών γραμμών, αλλά δεν σταματούν ποτέ να ψάχνονται και να αναζητούν το διαφορετικό.
Νίκος Κράλλης
Πίνακες: Giusy Rampini
Πηγή : http://www.ethnos.gr/